Kinesiotaping w pływaniu

Kinesiotaping jest stosunkowo młodą metodą terapeutyczną. Jej powstanie datuje się – według różnych źródeł – na 70. lata XX wieku. Metoda szybko zyskała popularność w środowisku rehabilitacyjnym i sportowym. Z Japonii rozpowszechniła się na kraje Azji i Stany Zjednoczone Ameryki, by w końcu dotrzeć do Europy. Od czasu zaprezentowania na XXIV Igrzyskach Olimpijskich w Seulu (1988) cieszyła się coraz większym zainteresowaniem wśród osób związanych ze sportem wyczynowym. Stosowano ją najczęściej w działaniach przyspieszających powrót sportowców – po doznanej kontuzji lub też w prewencji przed nią – do treningu i startów.

Plastry stosowane w Kinesiotapingu posiadają określone parametry, które w efekcie upodobniają je do skóry. Charakteryzują się rozciągliwością wzdłużną w zakresie 130 – 140% długości początkowej oraz brakiem rozciągliwości poprzecznej. Grubość i ciężar odzwierciedlają właściwości skóry. Plastry zbudowane są z bawełny i włókien elastycznych bez lateksu, co minimalizuje ryzyko wystąpienia reakcji alergicznej. Klej akrylowy aktywowany przez ciepło jest nałożony na plaster w sposób falisty. Naśladuje to kształt linii papilarnych i pozwala odprowadzać wilgoć. Dzięki powyższym właściwościom plastry utrzymują się na skórze od 3 do 5 dni, co wspomaga ciągłość terapii. Poprawa zauważalna jest natychmiast po aplikacji i utrzymuje się przez cały czas pozostawania jej na skórze. To pozwala terapeutom na szybką reakcję nawet w stanach ostrych, kiedy działania lecznicze są bardzo ograniczone. Razem z KT mogą być stosowane inne metody, co sprzyja wieloaspektowemu podejściu do terapii.

Oglądając relacje z największych imprez sportowych, widzimy powszechne stosowanie, na prawie wszystkich częściach ciała sportowców, aplikacji Kinesiotape. Do 2009 roku dotyczyło to również zawodów pływackich. Wraz z wprowadzeniem przez FINA – Światową Federację Pływacką (Fédération Internationale de Natation) przepisów dotyczących strojów startowych zmieniło się również podejście do używania plastrów – w tym Kinesiotapingu. Zabroniono używania ich w trakcie zawodów pływackich, mimo że brak jest jakichkolwiek naukowych doniesień potwierdzających stymulujący wpływ zastosowania metody Kinesiotaping na wyniki w pływaniu.

Kinesiotaping jest metodą terapeutyczną, która – jak zostało wcześniej wspomniane – obecna jest w wielu działaniach związanych ze sportem. Bywa wykorzystywana w terapii zaburzeń równowagi mięśniowej, urazów aparatu ruchu, zaburzeń powięziowych czy też zaburzeń przepływu krwi i limfy.

Jedną z podstawowych właściwości KT, do której odnoszą się terapeuci sportowi, jest możliwość wpływania na tonus mięśniowy. W sytuacji zwiększonego lub zmniejszonego napięcia mięśniowego można próbować – poprzez odpowiednią aplikację KT – osiągnąć optymalny tonus danej partii mięśniowej. Dzięki temu wspomóc mięśnie osłabione przez kontuzje. Sprzyja to przyśpieszeniu regeneracji w sytuacjach niepożądanych podczas cyklu treningowego. Pozwala w szybszym czasie powrócić zawodnikowi do pełnych obciążeń treningowych i startów.

Przy okazji omawiania powyższego przykładu pojawia się pytanie, czy metoda KT ma również stymulujący wpływ na mięśnie zdrowych sportowców?

Nie znaleziono prac dotyczących bezpośrednio wpływu metody KT na siłę mięśniową u pływaków. Jedyna próba odnosząca się do stosowania KT w pływaniu bada zmiany zachodzące w poszczególnych elementach treningu, na podstawie, których można odnieść się do wpływu stosowania metody na poprawę wyników pływackich. Jest to zdecydowanie za mała ilość badań, aby można było wysnuć prawidłowe wnioski dotyczące zastosowania KT w treningu pływackim

Metoda Kinesiotaping nie wpływa jednoznacznie na czasy uzyskiwane przez pływaków. Również sami pływacy nie są zgodni w swoich subiektywnych opiniach co do poprawy poszczególnych elementów pływania po zastosowaniu aplikacji.

Wniosek zatem nasuwa się sam – nawet jeśli podczas  zawodów pływackich aplikacje Kinesiotape są zakazane – są  one bardzo skutecznym elementem terapii w trakcie cyklu treningowego u pływaków dotkniętych przeciążeniami i kontuzjami.

Igrzyska Paraolimpijskie Rio de Janeiro 2016

Igrzyska Paraolimpijskie Rio de Janeiro 2016 dobiegły końca. Uczestnictwo w polskiej misji medycznej podczas tej imprezy było kolejnym świetnym doświadczeniem, które daje wiele narzędzi i możliwości podczas pracy w przyszłości. Opieka fizjoterapeutyczna podczas zawodów tak wysokiej rangi sprowadza się głównie do szybkiej reakcji na dolegliwości bólowe oraz prewencji przed ewentualnymi urazami. Każdy fizjoterapeuta posiada własne, wypracowane na przestrzeni lat metody, dzięki którym osiąga pożądany efekt leczniczy. Najczęściej stosuje się takie metody jak:

  • masaż: sportowy, relaksacyjny, poprzeczny
  • terapię manualną
  • techniki tkanek miękkich
  • fizykoterapię
  • stretching
  • suche igłowanie
  • wiele innych

Moją rolą była opieka nad grupą zawodników tenisa stołowego, która była drugą co do liczebności polską ekipą zaraz po lekkoatletyce. Zdobyliśmy łącznie 8 medali co dało nam 2 miejsce w klasyfikacji medalowej. Większą liczbę krążków zdobyła tylko reprezentacja Chin.

Kilka zdjęć z RIO:

„Łokieć tenisisty” – przyczyny bólu i leczenie

Ból lokalizujący się po bocznej stronie stawu łokciowego najczęściej sugeruje nam schorzenie, które potocznie nazywamy "łokciem tenisisty". Jest to bardzo szerokie pojęcie, posiadające różne podłoże i przyczyny. Bolesność bocznego przedziału stawu łokciowego jest objawem pierwszoplanowym, a jego umiejscowienie może być następujące: w rzucie stawu ramienno – promieniowego, w okolicach nadkłykcia bocznego kości ramiennej, w miejscu wejścia n. radialis posterior pod m. supinator, w rzucie głowy kości promieniowej. Czasami pacjent nie potrafi zlokalizować bólu i określa go jako „rozlany”, jednak jest to sytuacja rzadko spotykana.

Wykonywana praca fizyczna, czy trening wymagający ruchy pronacji i supinacji przedramienia oraz ruchów wyprostnych stawu promieniowo – nadgarstkowego wyraźnie wzmagają dolegliwości bólowe. W objawie klinicznym bardzo często można zaobserwować osłabienie siły chwytu, ból wynikający z przeniesienia przy wyproście palców i nadgarstka oraz męczliwość mięśni ręki.

Do najczęstszych przyczyn bólu w okolicach bocznego przedziału stawu łokciowego można zaliczyć: entezopatię rozcięgna mięśni prostowników nadgarstka, zapalenie kaletki w okolicy stawu ramienno – promieniowego, zespół bolesności więzadła obrączkowatego, pourazowe zapalenie błony maziowej stawu łokciowego, przerost maziówkowego zachyłka między głową kości promieniowej, a główką kości ramiennej oraz złogi wapniowe w obrębie rozcięgna mięśni prostowników nadgarstka
i palców.

W przypadku entezopatii rozcięgna mięśni prostowników nadgarstka, pacjent zgłasza ból i tkliwość okostnej nadkłykcia bocznego kości ramiennej od tyłu i boku lub rozcięgna mięśni prostowników nadgarstka i palców, nieco ku przodowi. Podczas zginania grzbietowego nadgarstka i palców pacjent odczuwa nasilenie dolegliwości.

Kaletka w okolicy stawu ramienno – promieniowego położona jest między rozcięgnem m. extensor digitorum oraz stawem ramienno – promieniowym. Jej zapalenie powoduje objawy zbliżone występujących w przypadku entezopatii rozcięgna mięśni prostowników nadgarstka.

Napinające się pod wpływem częstych skurczów rozcięgno m. extensor digitorum może powodować ucisk na więzadło obrączkowate (lig. annulare) oraz ból. Choroba objawia się bólami w okolicy głowy kości promieniowej, które nasilają się podczas pronacji i supinacji przedramienia oraz zginania grzbietowego nadgarstka i palców.

Pourazowe zapalenie błony maziowej stawu łokciowego, wraz, z którym często występuje wylew do jamy stawowej charakteryzuje się rozległym obrzękiem, a także bólem w okolicach bocznej części stawu łokciowego. Częstym objawem jest również podniesienie ciepłoty skóry, a w niektórych przypadkach jej zaczerwienienie.

Strukturą, która czasami ulega przerostowi i obrzękowi jest półksiężycowaty fałd błony maziowej, zlokalizowany pomiędzy głową kości promieniowej, a główką kości ramiennej. W takim przypadku pacjent zgłasza tkliwość w bocznym rzucie stawu ramienno – promieniowego, połączoną z przykurczem zgięciowym stawu łokciowego.

Częstym sposobem leczenia bolesności bocznego przedziału stawu łokciowego są ostrzyknięcia preparatami steroidowymi w okolicę nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Ta metoda terapeutyczna może powodować złogi wapniowe w okolicach rozcięgna mięśni prostowników nadgarstka i palców. Dodatkowo, poza bólem miejscowym występuje również zwiększenie bolesności podczas ruchu prostowania nadgarstka.

Istnieje wiele metod leczenia i terapii bólu bocznego przedziału stawu łokciowego. Należą do nich m.in.:

  • poprawa ergonomii pracy (np. zmiana ułożenia rąk na klawiaturze podczas pracy)
  • rehabilitacja (fizykoterapia, fala uderzeniowa, igłoterapia, rozluźnianie tkanek miękkich, masaż poprzeczny)
  • kinesiotaping
  • zastosowanie opaski uciskowej
  • ostrzyknięcia preparatami steroidowymi

W klinice CoreandMore zajmujemy się leczeniem tego typu schorzeń i zabezpieczeniem przed ewentualnym powrotem dolegliwości bólowych w tej okolicy.